Una vez me decía un amigo de un grupo de aquí de vitoria que esta poesía de Benedetti era un sueño imposible (sabía que a mi me gustaba mucho) que era una poesía hecha con sueños, que no conocía nadie así. Pues…hoy mismo he hablado o escrito con 4 personas que yo sé o me han dicho ellas mismas que ellas sí habían aprendido a hacerlo, que se habían sentido volar. Y yo sé que no me miente ninguna de ellas. Son personas que, como dice la poesía al final, pueden seducirme. Yo ya había puesto esta poesía en el blog pero una de ellas, Angels, también amante de Bendetti, me la traducía a su idioma esta tarde y, como suena bien, la repito en su honor.
No ho se,
m’importa un no res que les dones tinguin els pits com magnolias
o com panses de figa
una pell de prèssec o de paper d’escata;
Li dono una importancia cero
al fet de que amaneixen amb un ale afrodisiac
o amb un ale insecticida
Soc perfectament capaç de soportar-las
un nas que treuria el primer premi
en una exposició de pastanagues
!però això sí!,
i en això soc irreducti-ble
no els perdono sota cap pretexte
que no sapiguen valorar
Si no saben volar !perden el temps els qui vulguin seudirme!
Si no sabe volar….pierden el tiempo las que quieran seducirme
Gracies. Bona nit.
Sed bones i intenteu volar sempre.
Y me acuerdo de otra frase preciosa. «Todos/as somos ángeles de una sola ala, para poder volar hemos de abrazarnos»